یا نوامبر ۱۹۷۱ بود یا دسامبر، ریمون تامیلسون دقیقا خاطرش نمی‌آید کی بود. او در مقابل دو کامپیوتر PDP-10 نشسته بود- که هر کدام اندازه یک انسان جا می‌گرفت- که با علامتی ویژه تاریخ را تغییر داد. هر دو ماشین که هر کدام ۲۸۸ کیلوبایت فضای ذخیره‌سازی داشتند به آرپانت متصل بودند. آرپانت شبکه‌ای بود که اینترنت فعلی از آن به وجود آمد. آن روز لحظه‌ای تاریخی رقم خورد . برای اولین بار بود که یک کامپیوتر پیامی را از کامپیوتری دیگر دریافت می‌کرد.

ریموند تامیلسون حتی قدرت تصور آن را نداشت که این کار چه تاثیری در دنیای آینده خواهد گذاشت، اولین ایمیل تاریخ زده می‌شد و پیام داخل آن چیز خاصی نیود، یا QWERTYUIOP بود یا TESTING 1 2 3 4 ، تامیلسون این راهم دقیق یادش نیست.البته ایمیل پیش از آن هم به شکلی دیگر وجود داشت، پیام‌ها را تنها روی یک کامپیوتر می‌شد ارسال و دریافت کرد و هر کاربری پشت ماشین می‌نشست و لاگین می‌کرد می‌توانست ببیند فرد دیگری که با همان ماشین کار کرده چه پیامی برایش گذاشته.اما تامیلسون برای این که پیام را از یک کامپیوتر به ماشین دیگری بفرستد دو برنامه موجود را با هم ترکیب کرد، یکی از آنها SNDMSG بود که به کاربران اجازه می‌داد روی فایل‌های دیگر کاربران یادداشتی بنویسند بدون آنکه آن فایل را خودشان بتوانند آن فایل را بخوانند یا اینکه رویش بازنویسی کنند. ایده صندوق پستی هم در اصل از فایل متنی برگرفته شذه بود.CPYNET هم برنامه‌ای بود که برای انتقال داده روی شبکه به کار می‌رفت. تامیلسون با ترکیب این دو برنامه بود که توانست برنامه‌‌ای برای ایمیل بسازد.

اما او باید مشخص می‌کرد ایمیل باید به کدام کاربر بر روی کدام کامپیوتر ارسال شود و برای همین موضوع باید نام کاربر و کامپیوتر را با علامت جدا می‌کرد. تامیلسون علامتی را از صفحه کلید آن هنگام خود را برگزید که با دو کلید shift+P قابل تایپ بود؛ علات @ که بعدها شد نماد دوران دیجیتال و اکنون ترکیب Shift+2  را دارد.این علامت البته جدید نبود، تاجری از فلورانس به نام فرانچسکو لاپی در ۴ می ۱۵۳۶ نامه ای از سویل به رم فرستاد که در ان نشانی سه کشتی از آمریکای لاتین را داده بود و در آن از همین علامت استفاده کرده بود. حتی گفته می شود این نشان شاید بسیار قدیمی‌تر هم باشد. اما کارشناسان و تاریخدانان نظرات متفاوتی درباره قدمت آن دارند.راهبان و کشیشان احتمالا در قرن‌های ۶ و ۷ میلادی از آن استفاده می‌کرده‌اند آنها شاید به جای کلمه ad  لاتین که معنی «به» می‌دهد  این نشان را می‌گذاشتند تا در زمان، فضای نوشتار و جوهر صرفه جویی کنند. نظرات مختلفی در این زمینه وجود دارد اما یک چیز قطعی است؛ این که زمانی که بازرگانانی مانند لاپی این علامت را به کار گرفتند، استفاده از آن در تمام مسیرهای تجاری اروپا باب شد و بیشتر از همه تجار انگلیسی از آن استقبال کردند و با آن قیمت واحد را نشان دادند.به دلیل همین استقبال گسترده از این علامت است که این نشان را از اواخر قرن نوزدهم در تمامی ماشین‌های تحریر آمریکایی و انگلیسی می‌توان دید.در هر حال در آن هنگام به ندرت از آن استفاده می شد. این علامت در حالت معمول و در داخل آدرس‌های ایمیل با نام At  خوانده می‌شود و هنگامی که به خود علامت اشاره می‌کند به آن At Sign می‌گویند.در سال ۱۹۷۳ بود که اعضای کارگروه مهندسی اینترنت در نشست مربوط به ایمیل تصمیم گرفتند که استانداردی برای انتقال ایمیل بسازند و ایده تامیلسون را انتخاب کردند. از آن پس آدرس کاربران به این ترتیب شد user@host. پروتکل‌های کد هم از سال ۱۹۸۰ یه وجود امدند که پروتکل انتقال ساده ایمیل (SMTP)که امروزه از آن استفاده می‌کنیم بر پایه آن پروتکل است.برای اولین بار هم در سال ۱۹۷۵ بود که مشکل اسپم پیش‌بینی شد، اما اولین اسپم که از ان سندی موجود است در سال ۱۹۷۸ ارسال شده است.

همچنین Hotmail  در سال ۱۹۹۶ ایمیا را در سطح جهان جا انداخت. با این سایت بود که همگان به استفاده از ایمیل رو آوردند. در حال حاضر روزانه میلیاردها ایمیل ارسال می‌شود و تعداد آنها در سال به ۱۰۰ تریلیون می‌رسد. استفاده از علامت @ اما به ایمیل محدود نشد، برای مثال برخی سایت‌ها و بعضی انجمن‌های اینترنتی از این علامت برای مشخص کردن کاربران استفاده می‌کنند. همچنین استفاده از ان در جاهای مانند زبان‌های برنامه‌نویسی، زیست‌شناسی، فیزیک و شیمی هم به چشم می‌خورد.

 منبع:http://programming4.us